Το είχαμε επισημάνει από καιρό, ότι ο Παναιτωλικός διαθέτει υπεροπλία μεσοεπιθετικών μετά τις προσθήκες που έγιναν το Γενάρη. Στους ήδη υπάρχοντες (Κάπελ, Ουάρντα, Ρουσκουσέδα, Μαρκόβσκι) προστέθηκαν Κλέσιο, Μουνιός, Φερέιρα, συν ο Αλεξίεβιτς που παίζει (και) «οχτάρι», όπως ο Πάουλο.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες με τον τρόπο που αγωνίζεται ο Παναιτωλικός χωράνε έως πέντε στην ενδεκάδα. Οπότε από τους προαναφερόμενους περισσεύουν τέσσερις! Αριθμός μεγάλος, χωρίς καν να συμπεριλάβουμε τον Βασιλείου και τον Βασιλούδη που έχουν μικρότερο χρόνο συμμετοχής.
Με τέτοιο πλουραλισμό ο Ματζουράκης δεν πρέπει να προβληματίστηκε πολύ να δηλώσει τον τιμωρημένο Ουάρντα στο παιχνίδι με τον Πλατανιά. Και χωρίς τον Αιγύπτιο οι επιλογές του είναι πάλι πολλές.
Ο έμπειρος τεχνικός διαχειρίστηκε πολύ καλά μέχρι εδώ την ένταξη των νέων στην ομάδα. Είναι σαφές ότι δεν ήθελε να διαταράξει την συνοχή και τους αυτοματισμούς που είχαν αναπτύξει οι παίκτες με τους οποίους δούλεψε από τον Οκτώβριο που ήρθε στο Αγρίνιο. Η ομοιογένεια που πέτυχε θέλει ώρες δουλειάς και η μαζική συμμετοχή νέων παικτών στην ενδεκάδα θα την αποδυνάμωνε.
Επειδή όλοι τους είναι ποιοτικοί παίκτες ο χρόνος κυλάει υπέρ τους. Και υπέρ του Παναιτωλικού. Εγκλιματίζονται, μαθαίνουν, αφομοιώνουν τον τρόπο παιχνιδιού και βάζουν τη δική τους πινελιά. Όπως ο Μουνιός την Κυριακή. Κάθε βδομάδα που περνάει η βελτίωσή τους θα είναι μεγαλύτερη. Έτσι θα βελτιώνεται και η ομάδα.