Αν τηρούνταν το αρχικό πρόγραμμα τα Play-out θα είχαν ολοκληρωθεί την περασμένη Κυριακή. Αλλά όταν η Super League προγραμματίζει… ο Θεός γελάει! Πρώτα η υπόθεση της Ξάνθης που πήγε λίγο πίσω το πρόγραμμα, κυρίως όμως ο κορωνοϊός, μας έφεραν εδώ που είμαστε. Μέσα Μαΐου και ακόμα δεν άρχισαν!!!
Και δεν είναι μόνο αυτό. Κανείς δεν ξέρει ούτε αν θ’ αρχίσουν, ούτε πότε θ’ αρχίσουν. Δεν υπάρχει κανείς (υπεύθυνος ή μη) που να μπορεί να απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα. Ούτε κατά προσέγγιση, με ποσοστά πιθανότητας.
Σ’ αυτό το κλίμα αβεβαιότητας βρίσκονται και οι ποδοσφαιριστές και λειτουργούν σε πρωτόγνωρες συνθήκες. Ούτε στην προπόνηση δεν παίζουν μπάλα όλοι μαζί, αλλά κάνουν ασκήσεις κατά γκρουπ. Δεν ξέρουν αν θα παίξουν και αν πρέπει να προετοιμαστούν για αγώνες ή απλά να κάνουν συντήρηση. Δεν ξέρουν αν θα πληρωθούν και τι μέρος των συμβολαίων τους.
Ελάτε στη θέση κάποιων παικτών που τελειώνει και το συμβόλαιό τους. Που πρέπει να βρουν νέο και να εξασφαλιστούν επαγγελματικά για τον επόμενο χρόνο ή τα επόμενα χρόνια. Πόσο τους ενδιαφέρει να “ματώσουν” για την ομάδα που αποχαιρετούν;
Σκεφτείτε συνολικά όλους τους ξένους που αν τα πράγματα είχαν κυλίσει ομαλά θα ετοίμαζαν τα μπαγκάζια τους να πάνε στη χώρα τους, στους δικούς τους ανθρώπους. Ενώ σήμερα παραμένουν μετέωροι. Χωρίς να έχουν συγκεκριμένο κίνητρο.