Έτσι ήταν πάντα. Μόνος, απέναντι σε συμμαχίες, συνεργασίες, κολεγιές. Χωρίς πλάτες και φίλους που του κάνουν χάρες. Έτσι είναι και τώρα.
Ο Παναιτωλικός δίνει τη μάχη της παραμονής την ώρα που οι αντίπαλοί του γίνονται Μπαρτσελόνες. Το ίδιο δεν γίνονταν και πέρσι;
Τι κι αν όλα πάνε στραβά. Σε τι να πρωτοσταθείς; Στους τραυματισμούς που στερούν πολύτιμες μονάδες; Στην κλήρωση που τον στέλνει στις έδρες των βασικών διεκδικητών του; Πέρσι σε Ξάνθη και Ν. Σμύρνη, φέτος σε Αλκαζάρ και Γεντί Κουλέ…
Στον Ευαγγέλου και τον κάθε διαιτητή που θέλει να ικανοποιήσει τον κοντό σήμερα ή τον χοντρό αύριο; Χωρίς να λογαριάζει τίποτα…
Το παιχνίδι έτσι θα παιχτεί, είναι το μόνο σίγουρο. Το ζήτημα είναι ο Παναιτωλικός να βγάλει αυτή την ενότητα των τελευταίων ημερών. Κι αυτό το πάθος που έβγαλε χθες όλη η ομάδα στη Λάρισα.
Να συνεχίσει να στέλνει το μήνυμα «όλοι σας και μόνος μου ως το τέλος!» κάθε φορά που βγαίνει στο γήπεδο. Να πιστέψουν άπαντες στις δυνατότητές τους και να καταθέσουν ψυχή στους πέντε τελικούς που μένουν. Μόνο έτσι…