Ο Λούκας Βιγιαφάνιες έπαιξε σήμερα για τελευταία φορά με τη φανέλα του Παναιτωλικού, αλλά θα είναι για πάντα ένας από εμάς. Μπορούμε να πούμε πως στο Αγρίνιο ήρθε Αργεντινός και έφυγε… Έλληνας, ενώ είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα τον ξαναδούμε στα μέρη μας. Άλλωστε σύντομα κατά πάσα πιθανότητα θα πάρει και την υπηκοότητα της χώρας μας.
Ας δούμε το life story της ζωής του στη πόλη που αγάπησε, εκείνος τη λάτρεψε και αφήνει πίσω του ένα μέρος της ζωής του. Ήρθε πριν καν κλείσει τα 24 του. Το όνομά του ήταν γνωστό στο ελληνικό κοινό από το παλαιότερο «φλερτ» του με τον Ολυμπιακό στο πλαίσιο χρημάτων που χρώσταγε η Ιντεπεντιέντε στους «ερυθρόλευκους» από τη παλαιότερη απόκτηση του Λιονέλ Νούνιες. Έφτασε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» γνωρίζοντας λίγα για τη χώρα μας και ξέροντας κάποια «σπαστά» αγγλικά.
Η προσαρμογή θα φάνταζε δύσκολη για τον οποιοδήποτε. Πόσο μάλλον όταν λίγο πριν την έναρξη του πρωταθλήματος τραυματίστηκε και έχασε τα πρώτα ματς. Αλλά όσο μπόι του λείπει, τόση μπάλα και καρδιά έχει. Γύρισε δυνατός και παράλληλα ξεκίνησε ενταντικά μαθήματα ελληνικών αλλά και αγγλικών. Πλέον μπορεί να μιλήσει τη γλώσσα μας πολύ καλά και είναι σε θέση να καταλάβει ότι του λένε.
Είπαμε, είναι ένας από εμάς. Σε αυτό… έπαιξε ρόλο πως είναι μαζί με μία κοπέλα από τη πόλη, που τον βοήθησε πολύ. Και βέβαια ότι οι ρίζες του είναι από τον Πειραιά και τα γύρω νησιά. Από τη πρώτη στιγμή που έφτασε στην Ελλάδα ξεκίνησε τις διαδικασίες να βγάλει ελληνικό διαβατήριο – δεν έχει κρύψει πως θέλει να φορέσει κάποια στιγμή τη «γαλανόλευκη» φανέλα – αλλά και ενδιαφέρθηκε να μάθει από που κρατάει η… σκούφια του. Πριν από μερικούς μήνες μαζί με τη μητέρα του και άλλα συγγενικά του πρόσωπα πήγε στα μέρη από όπου κατάγεται ο πρόγονός του. Ρώτησε, έμαθε, συγκινήθηκε.
Γενικότερα μόλις πάτησε το πόδι του στη χώρα μας θέλησε να μάθει τα πάντα για αυτή. Για την ιστορία της , για παράδειγμα του έκανε μεγάλη εντύπωση ο Τίτορμος που κοσμεί το σήμα των «κυανοκίτρινων», τον πολιτισμό της και τη φύση της. Όποτε είχε χρόνο πήγαινε έστω και για ένα διήμερο σε μέρη της Ελλάδας. Το απολάμβανε. Ο… μύθος λέει ότι πως έχει επισκεφτεί περισσότερα και από εμάς που ζούμε εδώ.
Ο χρόνος στο Αγρίνιο κυλούσε ήρεμα. Η μπάλα αποτελούσε και αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής του. Αλλά όχι το μόνο. Τα περσινά μπάρμπεκιου με τους άλλους λατίνους του Παναιτωλικού και με ψήστη τον Μαρτίνες έχουν γράψει… ιστορία. Με κρέατα παρακαλώ από την Αργεντινή, που τα έπαιρναν από την Αθήνα καθώς ένας φίλος τα έβαζε στα πούλμαν του ΚΤΕΛ όταν τα χρειάζονταν και τους τα έστελνε.
Με τους Ρουσκουσέδα και Κέβιν που είναι οι κολλητοί του απολαμβάνει συχνά-πυκνά τον καφέ του, ενώ είναι πάντα χαμογελαστός σε όποιον τον πλησιάζει. Δεν λέει όχι σε κανέναν. Για φωτογραφία, κουβέντα, ότι εκείνοι θελήσουν. Πολλές φορές μέσω ίντερνετ θα τα πει με φίλους από τη πατρίδα του και τους αφιερώνει τα γκολ του, ενώ παρακολουθεί ταινίες και πολλά ποδοσφαιρικά ματς. Τι θα ήθελε να ξεχάσει; Σίγουρα τις ημέρες του περσινού του τραυματισμού στο χέρι, όταν και «έχασε» αρκετά παιχνίδια.
Η μητέρα του είχε έρθει στην Ελλάδα για να τον βοηθήσει, ενώ εκείνος ήταν «σκασμένος» που δεν μπορούσε να παίξει στα κρίσιμα ματς, όπου ο Παναιτωλικός είχε κάνει καμπή. Πριν από εκείνο με τον Λεβαδειακό έκανε αμάν να μπει, παρότι δεν ήταν 100% έτοιμος. Το ζήταγε, αλλά οι γιατροί άναψαν «κόκκινο». Τα «καναρίνια» έχασαν, σε μία ήττα που όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων αποδείχθηκε καταδικαστική.
Ο Παναιτωλικός τον βοήθησε και εκείνος από τη πρώτη στιγμή που τέθηκε ζήτημα αποχώρησής του, θέλησε η ομάδα να έχει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Είπαμε, είναι παιδί-διαμάντι. Ο «Λούκο» – έτσι τον φωνάζουν οι φίλοι – δεν είναι πια στη πόλη μας. Εδώ και μερικές ώρες είναι κάτοικος Αθηνών. Ωστόσο πάντα για αυτόν θα υπάρχει μία θέση στο Αγρίνιο και στις καρδιές όλων. Στο επανειδήν…