Όπως λέγαμε το προηγούμενο διάστημα, τα φιλικά με τον ΠΑΣ στα Γιάννενα και στο Αγρίνιο, είναι τα πρώτα δυνατά τεστ για τον Παναιτωλικό. Από δω και μπρος μπορούν να βγουν κάποια συμπεράσματα, γιατί όσα προηγήθηκαν ήταν με ομάδες μικρότερων κατηγοριών. Χθες στο Πανηπειρωτικό τα καναρίνια κέρδισαν και τον αγώνα και τις εντυπώσεις. Όλοι παραδέχτηκαν ότι η εικόνα τους ήταν πολύ ανώτερη του ΠΑΣ, παρότι ο αντίπαλος είχε δώσει δύο πιο δυνατά φιλικά με Λαμία (2-2) και Λεβαδειακό (1-0) στο Καρπενήσι.
Τι είδαμε από τον Παναιτωλικό; Στο α’ ημίχρονο που ο Δέλλας παρέταξε παίκτες οι οποίοι χαρακτηρίζονται βασικοί, η ομάδα του έδειξε… ομάδα. Με σωστή λειτουργία όλων των γραμμών και (το κυριότερο) καλή μεταξύ τους συνεργασία. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι στην ενδεκάδα υπήρχαν μόνο δυο νέοι παίκτες (συν τον τερματοφύλακα Γιαννακόπουλο που ήταν περίπου… θεατής), οπότε η συνοχή είναι δεδομένη. Μπορεί να υποστηρίξει κάποιος, ότι τα ίδια ισχύουν και για τον ΠΑΣ. Η διαφορά (κατά τη γνώμη μας) είναι στην ποιότητα των παικτών και εκείνοι με τις κίτρινες φανέλες την είχαν με το παραπάνω.
Ας αρχίσουμε από τα νέα πρόσωπα. Ο Έρικσον είναι παίκτης κλάσης. Το γνωρίζαμε από το βιογραφικό του, το μαθαίνουμε στην πράξη. Με πολύ καλές θέσεις, με σιγουριά στις ενέργειές του, με ηγετικό ρόλο στο νευραλγικό χώρο που αγωνίζεται. Πολύ καλός αμυντικά, ικανός με τη μπάλα στα πόδια και με την σίγουρη κάθετη πάσα που δίνει ανάσα στην ομάδα όταν πιέζει ο αντίπαλος. Πάνω του μπορεί να “χτιστεί” ο φετινός Παναιτωλικός. Ο Μανά είναι ο κλασσικός εξτρέμ, με πολύ καλή τεχνική, ικανότατος στο “ένας εναντίον ενός”, που αν μπει περισσότερο στο τακτικό κομμάτι, η παρουσία του θα είναι καταλυτική. Δημιούργησε αρκετές προϋποθέσεις για γκολ και πήρε πρωτοβουλίες να πετύχει και ο ίδιος.
Οι υπόλοιποι είναι γνωστοί από την περσινή σεζόν. Λιγότερο ίσως ο Ουίλιαν, ο οποίος έδειξε και χτες πως με την ταχύτητα και την ικανότητά του, είναι πολύτιμο εργαλείο και στην κόντρα και απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Εκεί ήταν που έγειρε τη ζυγαριά του χθεσινού αγώνα ο Παναιτωλικός. Σφικτές γραμμές, κυκλοφορία με κάτω τη μπάλα και ανάπτυξη με συμμετοχή πολλών παικτών οι οποίοι “ξεκλείδωναν” εύκολα την αντίπαλη άμυνα. Τελικά το 0-1 του ημιχρόνου, ήταν άδικο για τα “καναρίνια”. Όταν (μέσα από τη δουλειά που συνεχίζεται) γίνουν περισσότεροι οι αυτοματισμοί στις κινήσεις και τις συνεργασίες, μεσοεπιθετικά ο Παναιτωλικός μπορεί να βγάλει πράγματα με το υλικό που έχει (συν την επιστροφή του Μάζουρεκ).
Ο Δέλλας έκανε τις μισές αλλαγές στην ανάπαυλα και τις υπόλοιπες στο 60′, σε αντίθεση με τον Πετράκη που βασίστηκε στην αρχική ενδεκάδα για πολύ μεγαλύτερο διάστημα. Ο ΠΑΣ ισορρόπησε (λογικό ήταν) και δημιούργησε ευκαιρίες. Όμως και πάλι με τέσσερις παίκτες της Κ20 στο γήπεδο, δεν έβλεπες τη μεγάλη διαφορά. Εμφανές ήταν όμως ότι τα πιτσιρίκια ήταν φορτωμένα με άγχος στην προσπάθεια να δείξουν κάτι στον προπονητή τους και στον κόσμο. Πιο “ξεψάρωτος” ήταν ο Μπελεβώνης (αριστερό εξτρέμ) και λιγότερο ο Λιάβας, που κατά διαστήματα έκανε πράγματα που ξεπερνούν την εμπειρία και την ηλικία του (17χρονος), δικαιολογώντας όσα ακούγονται γι’ αυτόν. Καλά (παρά τα όποια λαθάκια του) πατούσε και ο ψηλός της άμυνας, ο Γιαννιώτης. Όχι ότι οι υπόλοιποι (μικροί ή μεγαλύτεροι) ήταν κακοί.
Και κάτι τελευταίο που μπορεί να πέρασε “στα ψιλά” αλλά αναλογιστείτε πότε το είδαμε τελευταία φορά. Στο τελευταίο ημίωρο ο Παναιτωλικός έπαιξε με 11 Έλληνες!